Onze hoop is op God!

Vol verwachting kwamen we acht weken geleden in onze tijdelijke woonplaats Oeganda aan: er was goede hoop dat de werkvergunning snel door zou komen, Arjan zou begin april de examens doen om zijn australische vliegbrevet om te zetten naar een oegandese, en dan zou hij zijn vliegtraining beginnen. Eind augustus was de planning om richting Liberia te gaan. Het liep allemaal anders...

Op dit moment wacht Arjan nog steeds op een mogelijkheid om de benodigde examens te doen. De Oegandese vliegautoriteit heeft besloten haar papieren examensysteem over te zetten naar een digitaal systeem, wat gepaard gaat met de nodige vertragingen.

Onze werkvergunning is nog niet rond. Hoewel we inmiddels een dossiernummer hebben, is de werkvergunning nog niet toegekend en zitten we nog volop in het proces. Gelukkig het is mogelijk om onze toeristenvisa te verlengen. Nadeel is dat Arjan niet kan beginnen met vliegen voordat de werkvergunning is toegekend.

In Liberia is MAF intussen geregistreerd en heeft nu enkel nog een 'letter of support' nodig om verder te gaan. De betreffende brief is opgemaakt en er is alleen nog een handtekening nodig van de minister van economische zaken; deze negeert herhaalde oproepen van MAF echter. Al sinds januari probeert de interim programma manager de brief getekend te krijgen, maar tot nu toe zonder resultaat.

Vliegveld Kajjansi

Ondertussen gaat het leven hier gewoon door, maar voor ons leek de tijd weleens stil te staan. Gevoelens van machteloosheid en nutteloosheid dreigden het soms over te nemen als we zagen dat iedereen zijn eigen rol heeft in dit drukke programma, maar wij (nog) geen verschil konden maken. Vriendschappen opbouwen vraagt tijd en energie, met op de achtergrond de realiteit dat ons verblijf hier maar tijdelijk is. De drukte van Kampala is overweldigend en de muur om onze tuin soms benauwend.

"En nu, wat verwacht ik Heere? Mijn hoop, die is op U!" (psalm 39:8)

'Verwachten', 'hopen'; hoe vaak hebben we deze woorden alleen al in deze blog en ook de aflopen jaren niet gebruikt. Zo vaak worden we teleurgesteld doordat er niet wordt voldaan aan onze verwachtingen en onze hoop ongegrond bleek. In psalm 39 herinnert David ons eraan dat, ongeacht je omstandigheden, er de hoop is in God. Die hoop is gegrond en zal ons nooit teleurstellen! In God staan we sterk en zullen we nooit omvallen. Wat een zegen dat Hij onze God wil zijn en dat we zeker weten dat Hij ons zal leiden op de weg die Hij voor ons heeft bedoeld!

We zijn ons plekje hier aan het vinden... Langzaam wennen we aan de nieuwe omgeving, aan de nieuwe collega's, aan nieuwe werkzaamheden, aan een nieuwe school. Er ontstaan prille vriendschappen en mogen ervaren dat de afrikaanse mensen open en vriendelijk zijn. We leren om te gaan met mogelijke gevaren om ons heen en ontdekken de voordelen van het leven in een grote stad.

Thamar tijdens een 'puppy-excursie' op school

Het examen staat gepland voor volgende week en Arjan blijft studeren; daarnaast helpt hij op kantoor en in de hangaar. Aartje begint er aan te wennen dat ze haar huishouden moet delen met een huishoudster en heeft de thuisscholing weer opgepakt; Rachel is begonnen met groep 3 en Thamar gaat verder met groep 1. Daarnaast gaan de meisjes allebei een aantal dagen per week naar een internationale, christelijke school. Ethan heeft (gelukkig) nu al zijn tanden en kiezen en is weer een stuk vrolijker na een tijd van boze buien en ziek zijn.

Willen jullie, met ons, bidden voor de situatie in Liberia, onze werkvergunning en Arjan's examen?